Martha

32

haar handen tegen haar hoofd dat duizelde van ingehouden smart.

Haar vader was stil gebleven, lusteloos spelend met zijn vingers over het tafelkleed, onverschillig luisterend de wilde woorden die Martha heen-snelde naar zijn loom begrijpen. Nooit had hij op haar gelet in zijn dagelijksch bezig zijn met allerlei dingen die hem weghielden uit zijn huishouden, levend in een voortdurende warreling van vreemde menschen om hem heen. Wanneer hij s’avonds t’huis kwam, moê van een heelen dag werken voelde hij een lichamelijke tevredenheid rustig te kunnen stilzitten in de egale atmospheer van de huiskamer, vaag soezend over zijn afge-danen dag, weinig zeggend tegen de woorden der menschen om hem heen. Nooit nog was ’t in zijn denken gekomen dat zijn huis niet was zooals hij ’t zag in de korte uren die hij mêeleefde in hun omgang, nooit had hij gevoeld de leegte die er zweefde onder den schijngoeden omgang van zijn dochter met zijn zuster. Nu op eens hoorde hij haar spreken allerlei dingen die hem wakker bonsden uit zijn logge gelijkheid, hij zag op eens een langgewroete onmin striemen door den kalmen, eenkleurigen toon van zijn leven. En onwillekeurig zag hij onder ’t luisteren een moeilijk roezemoezen van onrustig bewegende uren door zijn rust, een hard-schuddend einden van zijn lang-