Martha

33

gedane sleurgewoonte, een vreemd veranderen van wat al zooveel jaren was geweest in makkelijk gelijken voortgang. In de egoïstische behoefte naar zijn taai-loomende rustigheid, kwamen hem jarenlang gezegde woorden in de gedachte, van ouder tot ouder aangehoord, vasthoudende, nooit tegengesproken zinnen die hij zelf gehoord had in zijn jeugd, zinnen die voor hem waren geworden wetten, onbegrepen, ondoordacht nagestameld in een vaag begrijpen, holklinkende geboden van gehoorzaamheid en eerbied.

Met toonlooze stem begon hij haar te antwoorden, ophalend uit haar jeugd, wijzend met verzoenende woorden op de jaren die zijn zuster aan huis was, herinnerend de moeilijke dagen na den dood van zijn vrouw, gunstigend het goede doen van zijn zuster tegen de bitse woorden die Martha pas had gezegd, tergend de tastbare voordeelen van haar doen tegen' het voelverdriet, van zijn dochter. En met onbewust egoïsme kwam langsamerhand ’t gevoel in hem overtuigen dat alles wat hij had gehoord de schuld was van zijn dochter, dat ’t aan haar lag dat zij voortdurend twist had met zijn zuster, dat zij zelf oorzaak was dat zij niet kon omgaan met haar die hij zag zooals hij haar had gekend van zijn eerste jeugd, nu nog voelend den vagen eerbied waarmêe hij tegen haar ouder-zijn opzag. En sprekend zijn eigen, langgeleden

MARTHA. 3