Martha

3i

uit haar mond, boog ze haar hoofd op van haar boek, ingehouden-moedig voor zich uit ziende.

’T was of ze niet zat over haar vader, of ’t een vreemde was wien zij haar leven zeide, of ’t een onbekende was die ze herinnerde haar eenzame jeugd, de lange dagen van haar schoolgaan, de jaren van in zich zelf gekropt verdriet, de jaren van langsaam-knauwenden omgang met de tante die ze voelde dat een donkere, sombere schaduw veegde over den hel-kunnenden zonglans van haar dagen. En langsaam groeiend in de stille zwijging van zijn wonderend zien was ’t of een vreemde, nooit-geweten wildheid gloeide in haar borst, een wijduitpersende, ruimzwellende hartstocht, een juichend-overvreugdende heldering dat ’t haar vader was tot wien ze sprak, dat ’t haar vader was wien ze alles vertelde, dat ’t de behoefte was aan zijn veilig-troostende liefde die, onopgemerkt heftiger gegroeid in haar alleen zijn, haar lang-ingeknepen smart duidelijkte voor haar zelf met hoogpijnend genot.

Maar ’t was of onder ’t spreken geleidelijk haar opgezenuwd durven wegzakte, benauwend tot een moêslaande wanhoop en plotseling voelend of er nooit meer iets kon zijn dat haar gelukkig kon maken, of er een nooit te herstellen, rauwe scheuring was geslagen in haar mooi gedroomd denken, brak ze uit in een schoktrillend huilen, drukkend