Martha

29

van haar liefde-willend gemoed door de spot-trappende burgerlijkheden van haar tante die haar uitjuichende opwellingen nêergewoonde met koel-hatende woorden.

Haar tante had altijd gestaan tusschen hem en haar, zij was ’t die de langsame vervreemding had geschoven tusschen hen beide, zij was ’t die hem weghield uit ’t dichtwillend samenzijn dat ze behoeftend voelde dringen in haar eensaam bestaan. Zij dacht na over den tijd als zij eens weg zou zijn uit het huis, haar alleen latend met haar vader. Dan zou langhaam wel weer die verhouding; komen die ze wilde, langsaam zou ze dringen in zijn leven, zorgend voor zijn dagen met offerende liefde, alleen vragend zijn warme meevoelen in haar lang-gëeenzaamde leven, mooi-vreugdend hun beider bestaan met zonnig-klankende schijnsels van altijd durend samenzijn.

En uitvierend haar romantisch denken, mooiend de gouden schijnbeelden van haar juichende fantasie, zong ze zich een nieuw leven voor, schitterend de kleurende beelden van haar verlangend willen met telkens-nieuwenden glans. Langsaam werd 't haar of ’t al die tijd was, of alles wat ze had doorgeleefd in de lange jaren achter haar was weggeschoven in de verwezenlijking van haar droomen, of ’t straks zou gebeuren wat ze zoo graag wilde, opgloeiend uit den donkeren tijd van