Martha

28

vader, als zij eiken avond zou wachten tot hij wakker was, als zij alleen met hem zou leven in een innig-lievenden omgang zonder vreemden rondom hen. Zij was nooit met hem geweest, altijd had er tusschen hen beiden iemand gescheiden die hun nadering had belet; altijd, zoolang ze zich kon herinneren, had haar tante tusschen hen gestaan, hen wegvreemdend van elkaar met de koele, donkere vlekking van haar gehate lichaam. Nooit had ze gevoeld de warme omzweving van zijn beschermende genegenheid zooals ze zoo dikwijls had gedroomd dat de omgang met haar vader moest zijn, zooals ze het gelezen had, zooals ze wist dat andere met hun vader omgingen in een altijd rustigende, uit-vertrouwende vriendschap. Zoolang ze een kind was had ze alleen gevoeld dat er iets in huis was dat haar vreemd liet in een sombere, verdrietige vreugdeloosheid, zonder te weten wat haar weghield van zijn ongekende figuur waartegen ze opzag met onbegrepen schuwheid. Langzaam was ’t haar duidelijk geworden in haar ruimend denken dat er een groote, af-stootende verwijdering was in huis, een voortleven naast haar vader in een nooit begrepen weghouding van haar gevoel, hij vèrstaande uit haar opwoelend voelen, weinig ziende haar geleidelijk grooter worden in de volwassing van haar vrouw zijn, zij altijd teruggehouden in de behoeftende weggeving