Martha

27

weefsel van een neuriënde, vèr-weenende, geheim-zinnig-belovende melodie.

Een langen tijd had ze gezeten, voorovergebogen boven haar boek, onwetend den staagen voortgang der uren. Toen op eens had ze opgekeken, wonderend rondziende in den beweegloozen ernst der roerloos-staande meubelen, terugwakend uit de vreemd-gelezen beelden die haar denken had-den mêegejacht vèr uit den gewonen sleurgang van haar dagelijksch doen. Terwijl ze langsaam wêervoelde haar oude omgeving, geleidelijk dringend uit* haar waggelende gedachten de pas lichtende nieuwheid van wat ze had gezien, was ’t haar of er iets vreemds hing om haar heen, een leegte die een gelukkig innigende dichtheid zweefde door het vertrek, een têere kleur, zuiverdekkend een vreedsaam-egale tint, dungoudend van voorzichtige fijnheid. En opkomend diep uit haar zoekend rondzien drong de rustige, kalme vreugde in haar borst dat ze alleen was, vrij in de willekeur van haar doen, ongedwongen haar willen weg te houden voor den hatenden woordklank van de donker-koude figuur die andere avonden over haar zat, ongebonden voelend zonder de klein-nêer-drukkende bitsheid van haar tante.

Mêesoesend in het kleinslangend fluit-zingen van het water zette ze voor haar gedachte den tijd als ze eens altijd zoo alleen zou zijn met haar