Martha

2Ó

in een ernstig voorgenomen onverschilligheid, lang-rekkend den dag dien zij eindeloos voelde van moeielijke stilte, vluchtend wanneer de avond kwam en zij vrij was van de hatende woordklanken die haar tante sprak en die ze, alleen in de duisternis van haar bed, hoorde nagalmen in haar hoofd, moê rustend in de doffe stilte van den zacht-omhangenden nacht.

Eens maar had ze haar vader gesproken over haar leven dat ze zag wegvreemden uit de zachte gezelligheid die ze voelde noodig te hebben om haar heen.

’T was een avond dat haar tante uit was en dat zij na ’t eten alleen met hem was gebleven.

Terwijl haar vader lag te slapen, was ze blijven zitten onder het zachte schijnsel van de lamp, stil-lezend in de suizende droomerio-heid die zweefde

o

in de dichtwarme kamer. Achter de lang-neêr hangende gordijnen der tuindeuren hoorde ze telkens weemoedig ruischend de winteravondwind dof schuiven tegen de ruiten, zweef-waaiend een fijnspattende regen tegen de innige afschutting van buiten. In de week-vloeiende gezelligheid van het têerlichtende vertrek trok het dun-zingend zangstreepje van het theewater een klein-scherp hoorbare lijn, kronkel-bochtend met week neigende hoeken, voortschuivend met langzuivere snijding, vlechtend door de loome stilte een warrelend