Martha

24

vreemd-gedrongen in de ongekende, donkere sleur van het huishouden.

Dikwijls als zij s’middags rustig op haar kamer zat kwamen haar de weggetrokken schooldagen in haar herinnering, mooi-ziende tegen de egale verveling van het huishoudleven, hel-lichtend de enkele uren die uitgrootten voor haar oog, de weinige uren die haar waren bij gebleven van stille liefheid, klagend dien tijd in haar hart, uitschijnend over de lange jaren die zij op school was geweest.

Eenzaam, vervelend leefde zij haar dagen door, opkroppend in haar vastgedrukte zwijgen het voelen dat opjuichte in haar borst, droomen vaag-lichtend van zachtgouden têerheid, kleurvisioenen van ijl vloeiend wit en zangtrillend blauw, juichin-gen van wijd-zilverende, lang-zuiverende toonen trekkend in glas-harde helderheid, een ruime zonnespreiding van duizelende blankheid grensloos staande zonder lijn, hoogspiegelend een blindende belofte van diepweenend, innig geluk.

De schuwende angst die ze altijd voor haar tante had gehad, deukend in haar kinderlijk denken ’t instinct haar voelen weg te houden uit de grove pijnlijkheid van niet-mêevoelend zeggen, groeide in haar dagelijkschen, nauweren omgang tot een langsaam-vasthakenden haat, scherper vlijmend dag na dag door de mooi-soesende illusies die ze