Martha

Wanneer zij ’s middags uit school kwam inklei-nend onder de zware melancholie die over alles in huis hing, liep zij naar haar kamer, vooruitziende den korten tijd die ze kon lezen in een wegzijn uit de gewone kleur van haar dagen, suf-moeiend in een haastig verlangen ’t eind te weten van wat ze las, nazingend in haar hoofd de mooigezegde woorden die ze gehoord had in de snelle schittering van het romantische verhaal. Er waren Zaterdagmiddagen, zachtgezellig onder het zomersche zonlicht buiten het raam, met een weeke klanking van geluiden uit de tuinen der buren, die ze doorzat op haar kamer ver boven de stille grommeling van het huishouden beneden, voorover lezend uren achtereen, duizelend van ingehouden spanning wanneer ze opstond na de ruw-wakende roepstem van haar tante, wonderend ziende ’t wegkwijnend zonlicht dat goud scheen over de onbewegelijke boomtoppen in den tuin, moeielijk terug-dwingend haar gedachten in haar kamer, weggedroomd in den schoon-schijnenden glans van wat ze had gelezen in een ongevoelde weghaasting der uren. En zonder ’t te weten valschkleurde ze een lichtschitterend waas over alles om haar heen, leugen-ziende de werkelijkheid van het leven.

Zij was weggegaan van school, plotseling alleen staand uit de wisselende gelijkmatigheid der dagen,