Martha

19

zonloos tranend de dasfen in kleurloozen voort-

O    o

gang.

Onder haar was ’t Sarphatipark, breed uitliggend in platte rust, eenzaam droomend onder de kleine, ineenwarrelende plekken groen, met de grijze bochting der lêege paden beweegloos slan-gend tusschen den dunnen opstand der wijde boomen. Droefstillend onder den vagen middag grauwde de speelplaats verlaten, vèr schuivend in een doffe gelijkheid, de magere stammenlijnen opsprietend telkens één, onbewegelijk, scherp nêergezet, met de donkere bladkronen kleinbeze-mend in de lucht. Taaihangend langs de strak-gesneden oevers straalde ’t diep-glanzend water van den vijver, glad, zwaarslapend in een looden logheid, luidloos spiegelend de stille wolken. Schuin achter ’t Park treurden de wijde, mat-groene weilanden eindeloos ver, wijkend in uitstrekkende schuiving, wegmistend aan den horizont in een vage, onzichtbare lijn, plotseling kort afgesneden door de brokkeling der huisjes van het Hoede-makerspad, een donkere, hooge streep, stilstaande onder de wijde ruiming der lucht, met helder-vegende' kleuren tusschen de kleine groezeling der boomen.

En over alles, buigend in lijnloose kromming, welfde de hemel, laag, dicht-wolkend in egale grijsheid, weenend een zachtluwe herfstkleur, klank-