Martha

240

jaren. In de wijde stilte waarin zij stond hoorde zij den dag wêer die de groote verandering had gedwongen in haar egale voortgaan, doelloos en moê, den dag waarin zij ’t eerst had voelen juichen door haar borst een nooit-geweten geluk, zonnend voor haar denken de werkelijking van wat zij altijd had gedroomd. ’T was de eerste, groote vreugde geweest in haar leven, de eerste voeling van een altijd verlangd geluk, een mooi-heenge-nevelde droom waarvan zij de beelden had gezien lang daarna, in nooit-wegzuiverende scherpte, een toover-lijkend visioen van wijd-omhangend licht, goud-kalmend over de heilige stilte waardoor het zachte ruischen van het water een geheimende teerheid fluisterde van eeuwigen weemoed.

De herinnering aan dien dag was met haar gebleven door al de jaren van haar getrouwd-zijn, door al de jaren van haar eenzame leven. Zij had dien dag wêer zien lichten in de donker-weenende uren van haar verdriet, zij had hem voelen troosten wanneer zij zat wachtend op het mooie dat zij altijd voelde staan in verren afstand, zij had de herinnering van dien kleuren-zang gefluisterd door de stilte van haar denken wanneer zij alleen voelde in de troosteloosheid van haar gebroken leven, wanneer zij hoorde weenen de angstige dreiging dat zij zou sluipen naar haar dood zonder ooit te weten de duizelende neveling