Martha

238

achter-dekkend over haar leven een nooit-heen-te-duisteren kleur. Haar trouwdag, de snel-voorbij genevelde uren van innig genot, een strak-staand visioen van onwerkelijk verbeelden, een droom-gevoeld gaan van haar lichaam in het witslaand teederen der klanken om haar heen. En zij zag zich weer, loopend in een vloeiend-zachte witheid, een têer-gazende webbe van ontastbaren glans, voelend in haar binnenste een drang-vreugdende behoefte uit te snikken van gelukkigen weemoed, een grenzeloos geluk dat voor haar denkeloos zien visioenen nevelde van eeuwig-blijvende liefde. Haar trouwdag, den dag waarop zij haar man had gezien in een nooit-heen-geschemerd licht, den dag waarop hij zijn wezen had gebeeld in haar denken tot een altijd wêer scherpende herinnering.

Later, wanneer zij in de donker-klagende eenzaamheid der wintermiddagen had zitten luisteren naar wat in haar hooren opzong van vroegere uren, wanneer zij voor haar oogen had zien bewegen, mêe-wisselend in de uit-tongende vlam-vlekken van het vuur, wat langs haar vroeger leven was gegaan, dan altijd had zij zijn beeld wêer-gezien als op den dag van haar trouwen, hoog-ernstig in het wijde licht, recht-schermend haar zwakke buigen onder den smart-gang van haar jonge leven, heilig-belovend zijn helpenden steun in de trouwe vastheid van zijn liefde.