Martha

236

mêe-vochtend een kil-witten damp die kleefde langs de natte boomstammen, donker-soppend de kale takken waarvan langsaam, eentonig, telkens een druppel tikte naar het modderig wegzand. Rondom een doode loomheid dicht-zwarend over de wijde ruimte waarin de weilanden breed strekten, verlaten slapend onder een dun-groene gras-stoppeling, geheimzinnig schuivend achter de dicht-blanke mist die rond-stond naar alle zijden, een vast-rechtende sluiting waarin vaag de schaarsche geluiden dofden, mat en kort. Een wezenlooze, stom-deinende mist langsaam telkens dekkend met bewegen een tastbaren damp over den weg, schimmend de hooge boomen tot ijl-duistere vormen, dunnend tot onmerkbaar heen-zijn, telkens uitlossend een têere wolking van grijs-blauwigen schemer die zacht inzoog naar de beweeglooze witheid rondom, waarachter de donkere massa der boomen van een boerderij opschoof, doezelig; droomend met een vaag-weeke tint. Een suizende, matte stilte waarin het korte dunne blazen van den wind streek, een week, têer geluid dof klakkend naar onder een snelle hardheid van onzichtbare druppels, dompig schuivend ver van achter de dichte mist het denderen van een onzichtbaren spoortrein dat langsaam overvloeide tot een grijs-week brommen geleidelijk vervloeiend tot een even dunne trilling.