Martha

232

gezien jaren geleden, toen het nog op haar schoot zat ernstig luisterend de vertelseltjes die zij sprak in de groote stilte van den middag.

De jaren waren kleurloos gevloeid over haar alleen-zijn, zonder afwisseling, zonder verandering, eenzaam en treurig. De jaren waren heengeloomd zonder klank, zonder na-herinnerenden opstand van een enkel mooi uur, zonder lichting van één dag in de egale sombering van haar leven. De jaren waren geschoven langs haar heen, een langsame, luidlooze weening van egaalheid, achter-schimmend een gelijken, grauw-dooden tijd, eindeloos van wissellooze grijsheid.

Ongemerkt was zij ouder geworden, zonder besef van het drukken der jaren op haar leven, nu en dan plotseling ziende de verandering van haar lichaam in het scherper groeven der lijnen in haar gezicht en het dun-wit glanzen van heur haar. Zij had geleefd zonder rondom zich de langsame groeiing van jongeren, zonder ’t waarschuwend herinneren van een ouder bestaan naast ’t hare, altijd dezelfde blijvend voor zich zelf in de stille eenzaamheid van haar dagen.

’T was haar soms of heel ver herinnerde een oud-geweten verhaaltje van iets moois dat gekleurd had over haar bestaan, iets vaags dat zij niet meer kon zuiveren uit de dicht-omdekkende neveling van voorbij-zijn, haar langgeleden jeugd, de langge-