Martha

222

in de duistere gewoonheid van het bestaan dat zij tegemoet ging, alsof daar een laatste glans van hoog geluk gedroomd had door haar voelen.

De herfst. Groote, goud-stille dagen. Dagen van wijde goudheid, dagen van eeuwig-rustigende goudheid, dagen van eindeloos gouden weemoed, rondom vredend innig en zacht. Dagen van ruim-guldend licht, wevend glanzende draden ontast-baren schijn door de nauw-deinende lucht, een langsaam heenleven naar een snikkend berouwend donkeren van een nabije toekomst, een ernstig beloven van oneindig durende treuring, langsaam sluipend door de zacht-wij kende rus-tiging der uren. Dagen van weeken zonneglans têer-fluweelend een weenende streeline, zegenend een gelukkige smart over de roerlooze aarde; dagen van ver-stil-blauwe luchten waartegen de gouden zonneglans heenvloeide, dun-ijlend tot onmerkbare klaarheid. Wanneer zij wandelde liep zij langsaam voort in den innigen goudglans der lucht, droomend onder het stille koelen van den herfstgeur die van den hoogen hemel nêer-stond, helder en frisch. Wijd-uit breedde de hei, een verre wijking van zacht-tintend rosé, kleurend boven den bruinen grond tot naar den horizont waar een dun-grijze nevel droomde, ineen-blauwend naar de lage welving der lucht. In het luidlooze middag licht zweefde een onduidelijke suizing van