Martha

214

heenbrommend naar de verte, groote ruimten stillend tusschen het wêerschuddend dreunen. Alleen de regen siepelde nêer, achtereen, lang-druppend met zacht tikkelen, dunner stralend de strepen vocht, die van de langsaam wittende lucht lijnden.

Wanneer het onweer voorbij was, ging zij wandelen, ademend de vochtende koelte, die neerhing van de brokkel-drijvende wolken, luisterend het week klakken der druppels langs de bladen, die een frisch-groene geur donkerden onder de boomen, waarin de zon begon te lichten, trillend kort-kleurende tikjes schittering tusschen de natte takken.

Twee wandelingen, die in haar denken bleven, mêe-beeldend hun herinnering der jaargetijden.

Een droog-heete middag, gloei-stolpend een blank-harcl licht over de hei waar de bruin-roze grond een wolkenden walm van broeiende benauwdheid terugsloeg naar boven, rul-glijdend het losse zand onder haar stappen die moeielijk schoven over de laag-dorrende planten. Onder de dicht-bij-eene sparreboomen van het bosch hing de loome warmte log, beweegloos-zuiver drijvend een duizelende geur van groen-scherpe harslucht, heendunnend plotseling in de koele schaduw der hooger groenende boomen waarvan de bladen breed dekten een donker lagende