Martha

i5

geweest die zij had voelen klagen door haar binnenste, klankloos nevelend in het vol-sluipend duister achter haar waar de kamer wegdonsde in moewe melancholie. Haar heele jeugd was heengeleefd in het licht van dat venster, beurtelings hel-beschenen met kortdurende, scherpslaande schittering, dan wêer laag nêergehouden in den loomhangenden schemer van een onbegrepen smart. Nu was ’t gedaan, de matgrijze uren waren heengehelderd door de schel-zilverende op-vlamminsf der zonnie-Mansende toekomst, rustier belovend haar leven in een gelijk-innige, zacht-vloeiende vreugd. En ’t was haar of met ’t heen en wêer ruischen der boomen de zonneplekken breeder uit-lichtten, wijd-helderend naar alle kanten hun têer-vrolij kende kleur, opslaand een terug-spiegelenden glans naar den hoog-blauwenden hemel.

Achter haar tikten stappen over het portaal, naderend met haastig geluid, kort eindigend voor de deur. Toen zij zich omkeerde stond haar man voor haar, zachtvragend of zij klaar was. Met een langsaam-rondende beweging boog hij zijn arm om haar heen, vast haar nemend tegen zijn borst, fluisterkussend haar dikgolvend haar met lachenden mond.

Voortsoesend in de drooming waarin ze was geweest bleef ze leunen met haar hoofd tegen