Martha

gedroomd en zij voelde zich wêerkomen in de werkelijkheid die was heengeweest uit haar leven, even weg-gestuwd in de snelle roezing van wat gebeurd was.

Zij stond voor het venster, starend naar den diepgroenenden tuin, wachtend tot haar man kwam om haar te halen. Onder de wijdblauwende lucht, zwijgend strakkend in rustige gelijkheid, stonden de boomtoppen beneden haar rechtopstrekkend naar boven, week heen-en-weêr wuivend in deinende buiging. Over de woelende dichting der blaaren, uitrommelend naar alle kanten, met diepe inweekingen van donkerklovende scheuren, plekte de schuinstralende zon helle, têerkleurende, doorschijnende tinten, scherp-randend de grillige, zwart omlijnde schaduwen die week-rustten op het in-eenwarrelend groen er naast.

Zoo dikwijls had ze dat gezien met datzelfde licht, met diezelfde rust warmstaande over de hoog-rijzende takken, weemoedigend de mooi-peinzende verlangens in haar gemoed, treurend vaagvoelende smarten door haar borst. Zoo dikwijls had ze voor datzelfde venster gestaan terwijl buiten de somber-treurende winter van de grauwe lucht nêerweende, vochtend de kaalstreepende takken met een donkere tint, wiegend heen-en-wêer de zwart-nat-sponsende stammen met moêdeinende buiging, ’t Waren lange, zacht-weemoedige uren