Martha

203

dwars door de spiegelende ruiten. En als zij uitging klopten haar stappen kort op den drogen grond, een voortdurende geleiding in haar gaan langs de verlaten wegen waarnaast de bouwvelden lagen wijduit, leeg in het helle zonlicht, donker-kluitend de harde brokkeling van aard, de weilanden ver-glazend van grijs-groene dunning, de boomen met spichtige lijning der zwarte stammen, scherp-warrelend de bladlooze takken, fijn-nettend tegen het blinkende blauw. En het zonlicht diepte heen, ernstig innigend de blauwe lucht, trillend onder tegen den hemel een langsaam donkerende stuiving waarin de sterren even puntten, luidloos sterkend een goud-flikkerenden schijn, een geheimzinnig fluisterende oneindigheid van tooverende visioening, roerloos stil onder den wijd-zegenenden maanglans die zacht-groen blauwde strak-spannend de buigende koepeling van spro-kende vlekkeloosheid.

Dagen van sneeuw, moeielijk rekkend tot den avond onder ’t laffe licht dat droomend kleefde langs de grijze drading der vlokken. Een zwijgende moê-volgende warreling van grauw-bewegende witheid, zacht-lagend tot têer-dichtende klomping, stil-dekkend een onmerkbaar hoogende spreiding van blanken schijn waarin de geluiden dof klank-ten, in den natten damp. Lange, koude uren van suizend-scherpen wind met de klein-stukkelende