Martha

*3

achter ’t hooge geluk dat opstond in haar gemoed, ’t geluk waarnaar ze verlangd had door jaren en jaren heen, ’t geluk eens voort te mogen leven naast den man van wien ze hield en met wien ze zou gaan door lange dagen in een gedurig dieper saamvoelen van hun denken.

In de kalmende gelijkheid die rustigde door haar gemoed keek ze rond over alles wat zoolang mêe geleefd had in haar eigen bestaan, nu pas beseffend de hechte ingegroeidheid in haar dage-lijksch doen van de dingen die op haar meisjeskamer sleurgewoond hadden met haar mêe. En ze zag heenschemeren langs haar denken, vèr lijkend of er lange tijden waren tusschen dezen dag en haar vroeger leven, haar meisjestijd, lang-rekkend in de egale voortlooming der dagen, weg-grijzend in een mistende dofheid, vreugdeloos, wijkend in kleurlooze stilte.

Luider zweefden naar haar toe de zwellingen van geluid, opdragend van ver beneden in een dicht-klankloosen nevel. En ze wist plotseling waarvoor ze gekomen was in haar kamer, teruglatend hen die zij dien heelen dag gevoeld had om zich heen, wegzonderend uit de juiching van vreugd die zij hoorde naklinken in haar heen-zijn. Toen zich uitkleedend met langsame bewegingen, zag ze een voor een nêerliggen de helder omwolkende schijnsels waarin zij een korten tijd had