Martha

12

de oudgekende meubelen naar haar denken, scherplijnend naar haar gedachten de omgeving waarin ze stond. En in haar ruimend begrijpen kwam langsaam de verleden dag vóór haar, de uren opstaand een voor een, het jachtende aan-kleeden van dien ochtend, vreemd door de roezende warreling der bruidsmeisjes om haar heen, het komen beneden in de kamer met de lachend-wachtende gezichten naar haar toe, ’t visioen-bewegen langs haar onbewust zien van de straten waardoor ze reed naar de kerk, de wit-dwarrelende bloemen overal waar ze keek, kleurend een têeren feestzang door de heen-en-wêergaande duizeling van haar dwalende gedachten. Een oogenblik leek ’t of ze wêer was in die vreemd-voelende doezeling van vaaggeziene beelden, moeielijk dwingend haar denken vast te houden wat langs haar heen schimde in snellen voortgang. Maar opschuddend haar hoofd uit de slaapriekende geur die wolkte om haar hoofd, zag ze zich staan in ’t lichtwittende van haar kleed, de blanke bloemen nêerhangend langs haar borst, de gaaswolkende sluier nevelzwevend om haar heen in wijde, dun-drijvende plooisels. En op eens was ’t scherp voor haar geest dat zij getrouwd was, dat dit de laatste dag was die ze alleen was geweest met de diep-innige gevoelens van haar zelf, dat dit de eerste dag was van een ongeweten toekomst, weg-duisterend