Martha

komen wat zij had heengetrapt in haar overmoedig begeeren; nooit zou zij wêer voelen de koesterende warmte van een tehuis; nooit zou zij naast zich voelen de steunende kracht van iemand die haar liefhad, grenzeloos lief en die haar zou helpen gaan den moeielijk zwarenden gang door haar verder leven.

Terwijl zij zat te kijken naar de verlaten straat waar de schemer-schaduw dichter en dichter rustigde met treurende weekheid, dacht zij na over haar verder bestaan. Zoo zou ’t altijd zijn, zoo zou zij zitten avond na avond, wachtend in den duisteren nacht, oneindig lang, zonder ooit iets wêer te hebben voor zich in de lichtlooze neveling der toekomst; zóó zou zij door-slepen haar dagen een na een, langsaam heennevelend in de snelle gelijkvormigheid van dag na dag ’t zelfde.

En zij vroeg aan haar stille peinzen hoe lang ’t kon duren. Zij was nog niet oud; de jaren die zij voor zich zag in onafgebroken reiing duisterden weg in de onbekendheid van een lichtelooze toekomst, jaren na jaren zonder vreugd, zonder verschil, zonder afwisseling. Haar leven zou zijn een langsaam wachten op den dood, een kleurloos passief laten leven van haar lichaam in de geleidelijke verstomming van haar voelen onder de leege omgeving waarin zij moest zijn; de herin-