Martha

184

omarming zonder ander willen dan een altijd durend geluk.

Wat daarna geleefd had in haar bestaan was een vage mengeling van schimmig geziene dingen, een roesemoezing van wisselende, vaag-lichtende beelden, een dof drukkende angsting van een droom-voelend leven uren achtereen, zonder vorm, zonder herinnerende scherpte. De weinig dagen die zij in Parijs was geweest, visioenden eindeloos langen tijd in haar denken, jaren scheidend tus-schen haar heengaan uit haar huis en haar wêerkomen.

Langsaam had zij zich hooren wakkeren uit die vreemd-voelende onbewustheid door de leege rust van de zachtluidende omgeving waarin zij de laatste dagen leefde, ’t was haar of geleidelijk een zwaar-dichtende duisternis heenhelderde van haar denken, sluipend scherper-lijnend haar zien in de wonder beeldende onpersoonlijking van haar leven.

In de week-lauwende stilte waarin zij zat, voelde zij een onverschillige lusteloosheid drijven op haar voelen, een wonderende spotting voor alles wat zij gedaan had in de troebeling van haar vroegere dagen. ’T was haar of zij vèr-af-staande wêerkeek op wat een ander had gedaan, op wat met een