Martha

In de dichte roezing van geluiden waarin zij de laatste uren had geleefd, door de warreling van beelden die zij had zien wisselen voor haar oogen was ’t haar geworden of zij was buiten alles wat gebeurde, of zij weg was uit de waarheid van haar bestaan, of zij ’t niet zelf was met wien alles gebeurde dat zij om zich heen zag. En wonderend keek zij telkens neer op de witte gazing waarin zij zat, tastend met haar hand langs de weeke glanzing van haar japon, eensklaps wakkerend tot haar bewustzijn dat zij zelf ’t was die aanzat tusschen de vreugdende menschen, dat ’t voor haar was dat om haar heen klonk de lachende juiching van helder-vroolijkende stemmen.

Zij was weer op haar kamer. In de plotselinge stilte die over haar nêerzakte leek ’t of zij lang-saam haar gedachten zag; helderen naar alles wat er om haar was. Zij zag rond in het glazen, kleurlooze licht dat luidloos in de kamer stond, een zuivere, koele tint duisterend tegen de scherp-slaande zonnewitheid buiten het venster. Week-buigend zwollen telkens de gedempte galmen der stemmen beneden naar haar toe, mat neerdrukkend de levenlooze rust die welfde rondom haar, ijl-vloeiend een nauw-hoorbare deining in de vaste helderheid.

’t Was of geleidelijk een vermoeiend schemerende mist wegduidelijkte voor haar oogen, wonderend