Martha

182

ontschuldigen van zijn doen, groot-woordend het ongeoorloofde van hun omgang, weer en wêer zeggend dezelfde woorden tegen haar niet kunnend begrijpen, wanneer zij terug vroeg de dagen die zij samen hadden geleefd in een warm-bindend verlangen naar elkaar. En zij had voorgezet aan zijn niet-willen alles wat zij gedroomd had vóór hij was gekomen in haar leven, alles wat had rondgemooid in haar denken, de dagen die zij alleen zat in de eenzaamheid van haar stille huis, voortdurend mengend zijn leven in de illusie van haar droomen, alles wat zij had voelen trillen in haar binnenste, wanneer hij naast haar was de lange winteravonden in haar kamer en zij zwijgend staarde naar zijn heen-en-wêer bewegen op de ryth-mende zanging der muziek; het goud-lachend visioen dat zij gehelderd had voor haar oogen wanneer zij terugdacht aan de heen-genevelde uren van zijn bijzijn; de juichende vlamming van geluk die zij had voelen gloeien kort maar door haar bestaan; den tijd toen zij had zien duidelijken in haar binnenste peinzen dat zij hem liefhad, eindeloos lief, en zij in hem zag de wezenlijking van haar lang-gedroomde illusie, de werkelijkheid van het geluk dat zij verlangd had lang, lang te voren.

En smart trillend tegen zijn koppig zwijgen had zij hem verweten wat hij gebroken had van al ’t mooie dat zij had verwacht, wat hij gelogen had in