Martha

i8o

haar doen onder ’t helle licht van haar nêerge-kalmd willen.

Hij was uit en zij had een langen tijd op zijn kamer zitten wachten, onrustig zenuwend in de matte stilte van het vertrek, waarin zij vaag de straatgeluiden hoorde ruischen, opdwarrelend van ver onder de vensters, scherper ziende haar doen in de vervelende lêegte van haar rustig zitten waarin meer en meer haar zenuwen inmatten tot een zuiver denken.

Zij was op ’t balcon gaan staan, onwillekeurig kijkend naar de huizen aan de overzij waarin zij de beweging van menschen zag, langzamerhand wegsoezend op de gedachten wat zij deden, nieuwsgierig lettend hun heen en wêer gaan, volgend in haar denken lange fantaisien over hun leven, vragend wat zij zouden denken van haar staan alleen, onbekend in de dagelijk-sche gewoonheid van hun bestaan. Nu, in het duister-ver-heen-zijn van die uren rook zij wêer de vreemde geur die over haar heen gewolkt had, opscherpend voor haar oogen alles wat dien dag gebeurd was, een grijze geur van stoffig asfalt waarin de lucht van paardenmest wolkte met matte streepen, zwevend naar haar heen op het dof-schuivelend geluid van voetstappen, onrustig, vermoeiend in een onophoudende beweging ’t krassend schuiven van wielen die