Martha

179

En daarna Parijs. Een groote, warrelende menschenmassa langs haar heen, een ruisch-rom-melend geluiden van stemmen tusschen ’t ratelen en bewegen van rijtuigen, waarin zij was gegaan onwetend waar zij reed, alles hoorend in een mist, een droom-ziend vagen van hoog-vastende huizen, met schitteringen van goud-letterende woorden die zij las, nazeurend de klankluiding in een moeiend teemen van haar denken, wonderend telkens haar korte heenzijn van huis in de warrel-schimmende denkmoeiing waarin zij ging. En toen een looden slaap, een dood wegzijn uit ’t vreemde leven dat zij hoorde ruischen rondom haar liggen, een onbewust voortleven in de brokkelende visioening van vreemd-gekende herinneringsbeelden, een willoos vergeten van alles wat gestriemd had door de laatstgeleefde uren van haar bewust zijn, lêeg wakend een klein oogenblik haar zien in de vreemde omgeving van het onverschillig vertrek waarin ’t op eens pijnend puntte in haar denken waar zij was, snel-woelend langs haar oogen alles wat gebeurd was, schimmend alles eindeloos ver in een wonderend tusschen-schuiven van lange jaren.

Zij was naar zijn hotel gegaan, een laffe schaamte voelend in de heldering van haar gedachten uit de doffe soezing waarin zij de laatste uren was geweest, op eens nuchter ziende