Martha

wrangen in de anders-gewilde werkelijking van haar droomen. En daarna was zij ingesmakt tot een lam, denkeloos nêerzitten, onverschillig en zonder kracht, alleen voelend het groote lêegzijn van haar leven nu Theo weo; was, alles terus ziende punten naar die ééne gedachte met hem te willen zijn, hoe dan ook.

En op eens, na een langen, lêegen dag, was ’t opgespat in haar denken hem achterna te gaan, en hem te vragen wêer met haar te zijn als vroeger in de pijnende ongekendheid van haar liefde, neer te smeeken haar vrouw voelen en hem te bidden haar te nemen in zijn gaan door het leven, alles willend liever dan zoo te blijven alleen met de herinnering van zijn geweest zijn, dan voort te leven een wanhopig bestaan onder het altijd verwijtend berouw van dat eene, groote mooi dat zij had kunnen hebben en dat was heengegrauwd tot een schamend-sombere naklacht.

En zij was weggegaan uit haar huis, nêerhardend haar huilen dat opwrong naar haar keel; ’t was ’t laatste moment dat zij stond in haar eigen thuis, in de warm-koesterende omgeving waarin zij geleefd had, jaren achtereen, zij wist ’t vooraf dat zij nooit zou terugkomen bij haar man en bij haar kind; wanneer zij weg zou gaan zou zij voor altijd scheiden wat geweest was in haar vroeger leven en de jaren die zouden komen.