Martha

IO

En zij ging weg, loopend tusschen de lachend-starende oogen der menschen, leunend op den krachtigen arm van haar man, voortstappend met lostredende voeten in een ruimstralende schittering van mystiek geluk, terug glanzend haar eigen juich-jubelend voelen over alles rondom, kleurend onder ’t hooge welven van de kerk een wijd, alles helderend licht, spreidend over de menschen een opmoedigende rust van allesomarmende liefde.

Wêer was ze in haar oude huis, in de kamer die ze kende van lange jaren, met overal lang-geweten dingen om haar heen. Maar ’t was of er maanden waren heengejacht tusschen dien vroegeren tijd en nu terwijl ze neerzat moeielijk zoekend de verandering die zij voelde rondom.

In de juiching van stemmen langs haar hoofd luisterde zij, stil achteroverleunend in haar stoel, haar eigen wisselend denken, telkens opschrikkend uit de vreemde drooming waarin zij was, moê zeggend de klanklooze woorden die zij wist te moeten spreken, terugdeinzend in den schemerigen waakdroom waarin zij soesde, onbewust de uren die wegvloeiden langs haar heen. Alleen wist zij den druk van zijn hand die zij warm voelde op de hare, met egale streeling strijkend een doffe onbewustheid door haar gedachten, werkelijk makend voor haar geest alles wat er gebeurd was dien langen dag.

O    ö