Martha

gulding de dun uit-takkende boomtoppen, ineen-klompend de zwarte beweegloosheid der blad-kroonen tot donkere massa’s van zwaar-staande duisternis, samen-donkerend de wijde vierkanting tot een doffe nêerligging van angstig herinnerend droomen, een kleurloos-schemerend plekken van vaste stukken duisternis, scherp-kantend tegen het helder lêegen er naast, waarin het dikke water van den vijver weg-strijkend glom in roerlooze spiegeling.

En wijd door den blauw-dooden nacht een eeuwige stilte, eindeloos, lêeg welvend in verre wijking, een luidloos suizen van week-nevelende geluiden, vaag, onhoorbaar zwevend door de gladde lucht, heen-doezelend over de slapende aarde een een wazende poedering van eenzaamheid.

Martha stond rechtop, diep ademend in de rustigende nacht-helderheid die bedarend gleed langs haar zenuwachtig schokken. Achter haar in de kamer hoorde zij de muziek heen-breken in een eind-klagend tonen, zacht uitlossend de laatste klanken in den nacht waar zij wegmengden een week-vloeiende weening van onzichtbare lijnen.

En de muziek zweeg geheel weg, dood opsuizend de kleurlooze sterving van het gouden licht dat gezongen had door den schemer. In de matte nêerligging van geluid die zij achter zich voelde, hoorde zij weeksnikken de kleine trekjes van