Martha

i63

eenzaam heenlevend in de wan-kleurende snerping van onbegrepen haat tegen haar goed willen.

En wijder uitspannend in een heerlijke galming van zang, hoorde zij luid juichen de sproke van geluk die zij kort geleefd had, herinnerend in haar voelen den mooisten dag van haar bestaan, den dag die zij door had gelukkigd in de wijdom-glanzende zonnewarmte van een rustige, weemoedig-vredende natuur, vèr alleen met den man dien zij mooi zag in de romantische lichting van haar werkelijk-gedroomde uren, den eenen grooten dag, die verborgen had gesnikt door haar later leven, den dag dien zij geloopen had naast haar man langs het mompelende stroomen der Ourthe, luisterend in het ruischend trekken der golfjes een eeuwige belofte van klein-levend geluk. En in de wijd-lichtende triomfing der muziek stond haar visioen wêer hoog, eenig, alleen, vast-opgezet in de durende sleeping der klanken, haar visioen van een breed, kalmzegenend geluk naast hem dien zij liefhad, dankbaar dienend zijn mêevoelen van wat behoefde in haar ziel. ’T stond vast op voor haar zien, ineenwerkelijkend met zijn bewegen, duidelijkend meer en meer ’t tastbare van haar peinzen: hij was ’t dien zij liefhad, hij was de wezenlijking van haar willen, ’t was Theo die in haar latere dagen ’t geluk beloofd had dat zij zoo dikwijls had gezien, ver voor haar in een