Martha

IÓ2

smeekend zijn nooit-gesproken wenschen tot een licht-wevenden zang, heen-sleepend haar willen tot machteloos méégaan.

Langsaam was ’t of haar denken heen duisterde tot een vage schemering, duizelend haar gedachten in een onduidelijk roezen waarin haar willen brak, telkens zwakker mattend onder de opzweepende visioening van haar nieuw-vlammende droomen.

In de hoog-zangende schittering van tonen die wervelde over haar lichaam, zag zij geleidelijk alles wat zij zoo lang graag had gewild, alles waarmee zij zoo lang haar stille leven had gemooid licht-zuiveren voor haar denken. Als in een gouden sprook hoorde zij ’t fluisteren naar haar heen, langsschitterend met het buitelend dwarrelen der uitspreidende klankbrokkeling, de verre dagen van goud-hoogenden zonneschijn, de dagen van alleen zijn in haar meisjeskamer, in de wijde stilte van hun huis, alleen met de ver-uitwevende fantaisie van haar liefde-kleurend droomen, opklagend in de breed-weekende trekkingen der diepe tonen het goud-zonnende peinzen van haar volgroeiend vrouw worden, ernstig kleurend haar toekomst-voelen met de hoog-geziene toewijding van haar levensuren, duisterend met sombere tonen van donker geluid den ver-wazenden tijd van haar wanhopig leven, alleen gaande op eigen kracht zonder hulp in haar moeielijk dragen, alleen,