Martha

9

waarin ze zelf was, een wijd stralende, blanke helderheid, lichtend in het licht rondom.

En wêer in den onbewusten voortgang der uren voelde zij zich mêevoeren in een duizelend voorbijtrekken van nooitgeziene beelden, telkens spattend in haar brokkelend denken een oudgekende herinnering, vèrgeleden ziende in de vreemdheid van haar onduidelijk leven en wêer een plotseling stilstaan in een stil gewarrel rondom haar.

En toen een gedempt-witte zwijging hoogzwe-vend uit de buigende koepeling van het schemerende gewelf, zachtruischend over de fluistering van suizende stemmen, een beschermende, innigende ernst van vreedsame rust dekkend vèr weg de woelende jacht van het Leven. Maar langsaam streek de têere lijning der woorden drijvend in statige galmen boven haar hoofd, klankzangend een breedgroeiende geluksdroom in haar binnenste, moedigend een schoonbelovende toekomst in haar denken.

En terwijl zij geknield lag, drukkend in haar hand de vingers van haar man die ze zacht voelde streelen met een gerustende têerheid, was ’t haar of ze wegduizelde in een wijdzwevend, hooguit-slaand licht, meegedragen door de volle galmen van het orgel, breed-dreunend met rondwijdende toonen, een dichtdragende, steunende volheid van nooit eindigende vreugd.