Martha

161

stond, een dun-goud-glazende schemer waarin de dicht-geele lijnklanken trokken met weeke schui-ving, uitstreepend tot draad-trekkende tonen, heen-brokkelend in een warreling van kleinbrekende stukjes die prikkelend schitterden in de gulden lichting waarin alles wegweefde tot een tastbare webbe van helder-zangend geluid. En hooger wijdden de tonen door de kamer, ernstig, breed opklagend onderuit, overzwellend tot waaiende welvingen van klank, moeielijk drijvend in deinende golving, loom stijgend tot een langsaam wegkleurende donkering van geluid, wêer en wêer drukkend de tikkeling der korte stippen tot een egaal-trekkende waze van tint.

Weeker schrijnde haar leed, zacht doorzongen van een vèr-oplievende fluistering van geluk, krachtiger langsaam dwingend op de heen-lichtende maat-wieging der muziek, uitrondend in haar borst wijder en wijder een ruim-juichenden galm van vreugd, een breed-omarmende neiging van alles-omzonnende liefde, altijd-guldend den grooten gang van het leven tot een eeuwig-gedragen offerende vlamming van goed-zijn. En in de hooge zenuwing waarin ze trilde, voelde zij haar zien punten naar zijn staan, mêe-denkend de beweging van zijn lichaam waarmêe zij de klanken zag kleuren naar haar heen, week-streelend in têere zuchten, sterk-forsch-dwingend ’t sterken van zijn wil, innig-

MARTHA. II