Martha

157

tusschen haar willen een vaag medelijden met haar man bindend voor haar denken, en ’t spitste in haar hoofd plotseling, scherp snijdend naar haar borst een stikkende smart dat Theo niet zou willen en haar weigerend zou terug-laten, alleen in de wijde leegte van haar verder leven zonder de mooie illusie van wat telkens zonde door de grijsheid van haar dagen. Dan zou zij niet meer hebben dat eene wat haar opstrakte uit de neerzakking, waarin zij telkens gleed door de dreigende waarschuwing van wat haar plicht was, machteloos weg te dwingen uit haar zien ’t mooie dat voor-zweefde aan haar denken, geheimzinnig duidelijkend in de momenten van moedeloosheid, teerder kleurend door ’t grauwe waas van gewoonheid waarmee zij haar dagen had gedekt.

De herfst was gerustigd door de lucht, wevend een stil-gouden webbe van droomend licht onder de hoogwijkende zonneglans, een week-gelukkige melancholie drijvend in zacht-welvende deining, breed en ernstig.

Zij was een heelen dag thuis geweest alleen met het kind, dat stil had zitten spelen in de kamer bij haar, terwijl zij voor het venster soesde naar buiten, waar laag onder haar de boomen in het park roerloos stonden met het donker-tintende bruin der pluimen, zacht-vlekkend tegen het laat-welkende groen dat nog helder zomerde in het stille