Martha

8

schuivende plekjes op het grijsliggend kiezel der paden. ’T was haar of ze neêrzat alleen, wijd omglansd door een zilver-schijnenden, ijlwolkenden nevel, vreugdend om haar heen een blanke hoogheid, uitgloeiend een innige, ruimofferende toewijding, in ver-golvende kringen vloeiend het reine licht van haar zelfgevoeld, diepgezongen genot. Onsamenhangend als een snel wegdroomend visioen zag zij de menschengezichten om zich heen, naast haar sprekend een korte poos met onbegrepen stemklank komend van heel ver, en haar eigen stem die zij hoorde zeggen ongeweten woorden, los-klankend uit haar hoofd een zachtvreugdend geluid dat ze voelde zweven uit haar mond, ineen-lossend in den kleurigen zonneglans rondom. ’T was haar of de tuin gevuld was met een geurende regen van gouden lovers, neerdwarrelend uit de blauwwelvende lucht, drijvend in een juichende schittering over ’t nieuw-zonnende groen, de bloemen helderend met luidklappende kleuren, wevend een teer-raggende webbe van dundradend licht over de warreling van geluid die ze hoorde zingen naar een vaag, onduidelijk lied, onbegrepen in de geheimzinnige mooiheid van belovend geluk. En als een telkens nieuw-zuiverende glans zag ze het wit der bruidsmeisjes zilveren onder het groen, opzonnend in terugslaande spiegeling, schijnend om haar heen een groote, reine vlekkeloosheid