Martha

144

ting van haar dubbel voelen, een langzaam wijdend licht helderend in de grijs-dompende moeheid die geduisterd had over haar dagen. Zij hoorde haar graag-verlangend droomen gemakkelijk helderen in haar borst, alleen zangend de kalm-vredende voldoening van haar voorgezien leven, terugdekkend de pijnende twijfel die gewroet had tegen de kleurwillende kalmte van haar visioen. En zij staarde op naar zijn lichaam dat naast haar stond, zwijgend met toegevend wachten tot zij zouden voortgaan.

In de langzaam vaster nêerstaande rust van den avond was ’t haar of zij alleen met hem was voor altijd, of haar pijnen door de laatste weken vèr lag achter haar, of haar man, haar kind weg waren uit haar zien, heengeleefd eindeloos vèr, of tijden waren gewaasd over hun zijn, heenwisschend hun beeld uit haar zien, teruglatend een vage herinnering van iets in haar leven, dat haar benauwde met een lang-nasomberende angsting.

Zij wakkerde uit haar zwijgen door zijn stemgeluid, dat mistig vreemd klankte naar haar begrijpen, voelend ’t zachte schuiven van zijn arm drukkend den hare. En zij liep naast hem verder, dicht steunend tegen hem aan, gaande als een nooit eindigend loopen altijd met hun beide, zonder wêerkeeren in haar vroeger bestaan.

Langzaam in een breede stuwing statigde de