Martha

143

langsaam hooger donkerend den têer-blanken lichtschijn van de eerste dagen; zij had gedwongen haar slappend voelen voor haar man tot een voortdurend trouw-doen in hun leven, wevend om hem heen een warm-lievende toewijding van haar omgang, pogend ’t zien van Theo te mengen in het bijzijn van hem, haar hartstocht voor den ander verbeeldend tot een inniger leven met haar man.

Maar telkens was dat willen ingemoeid tot een machteloos mêedeinen op het mooi-sarrend ideaal van visioen dat opkleurde voor haar oogen in de uren die zij alleen zat, in de momenten die zij naast haar man leefde in de stilte van den avond, terwijl hij werkte onder de dood-gezwegen rust van den kalmen nacht, — de nabeelding die haar onmachtig drukte voort te doen haar huishoudwerk en die haar langzaam liet achterover leunen boven haar bezigzijn, ongemerkt tijden achtereen wegsuffend haar gedachten, altijd naar dat eene wêer-zeuren in haar hoofd wat zij dien avond had gevoeld onder de gouden klanking van zijn spelen.

Nu, in de droomzwevende weving van den hoog-ruimenden nacht was ’t of geleidelijk haar tegen-willen losslapte tot een machteloos mêesleuren naar wat gewoeld had in de verre diepte van haar binnenste, of zachtjes haar beter pogen heen-nevelde, achterschuivend de wegkrachtende vech-