Martha

helle duidelijking die scherp-lichtte tegen het schemer-grauwen van haar onbegrepen bestaan.

Dat was haar lange-jaren droom, dat had haar liefdeleven gezien in haar jongsten denktijd, dat had zij gepeinsd in de sombere tijden van onvoldaanheid, onbegrepen vragend haar binnenste leven naar de werkelijkheid van haar willen. Dat had zij gevraagd aan haar meisjesjaren, mêewee-nend haar verlangen in de leege dagen van haar huwelijk, dat had zij angstig hooren klagen in den gewonen heengang van haar bedrogen getrouwd-zijn. Zoo had haar leven moeten zijn, hel-gekleurd met de warme aanbidding van haar man, haar dagen heengezongen in de diep-opgalmende klanking van een mêegoudende liefde, stralend om haar lichaam de nêerbuigende smeeking van hem die met haar zou leven, altijd en altijd nieuw weer voelend haar diep-opjachtende droomen, — zóó alleen wilde zij ’t leven, een groote, wijde, hoog-omgoudende liefde, eeuwig-durend in altijd weer-schitterende nieuwheid.

Zacht heenlijnend klaagde de gouden zang weg in de wijde lucht, een weeke droomdoezeling neersuizend onder ’t helle kamerlicht. En alles werd stil, een doode stilte waarin de lauwe nachtwind suisde om haar hoofd een eindeloos-week-zuchtenden zang, hopeloos van verdrietig geluk.