Martha

135

Toen zingend met een lijn-gouden klank hoorde ze langsaam in de wijde, diep-blauwe hooging van den nacht zangende tonen uit zijn viool rechtopbui-gend een statig stijgen van geluid, ernstig zwellend een breed-zegenend welven door de ruime rust. Wijkend over haar hoofd klaagden de breed-drij-vende galmen van zang weglossend in den têeren schemer, heen-ijlend een korte poos, voortgedragen in de koele lucht, langsaam uitvloeiend tot een dunner-trekkende ragging van onzichtbaar trillen.

En sneller drongen de klanken achter over haar heen, stijgend tot een wilde breking van nêer-brokkelend vallen, een goud-vonkende regen van rythmend geluid, drang-warrelend naar de loom-staande stilte waar ’t heengleed, zacht, kort-afstompend met onzichtbaar verdwijnen.

Zij leunde op uit haar vooroverstaan en achteruit strekkend rugde zij tegen den duisteren muur, luister-ziende in ’t helle licht van de kamer waar Theo stond, mêebewegend zijn lichaam met den rythmus van zijn spelen, zielend zijn diep voelen in de juiching van klanken die hij strooide in den lentenacht. ’T was haar of hij alleen speelde voor haar, of dat laatste spelen dien avond voor haar was, of hij daarmêe wilde troosten een nooit te vergeten belofte in hun samenzijn; ’t was als een vergoedende weggeving van zijn ziel voor de nèergebroken verwachting die hij ook dien avond