Martha

gelijkkleurig heensleurde, dag na dag ’t zelfde. Zij was gaan leven op dien enkelen avond, die haar uit haar gewone, kleurlooze denkdoezeling dwong, navoelend den wakkerenden invloed van zijn ge-weest-zijn den vorigen dag, Zij was muziek met hem gaan maken, eerst probeerend haar kunnen uit de langgeleden oefening van haar studeeren, daarna, zonder ’t te merken, heele avonden meegaande in de opgewonden zenuwachtigheid van zijn hooge voelen. Dan de volgende dagen begon zij weer als vroeger te studeeren, tijden achtereen, vullend de leegte van haar dagen met een zacht-teer moêsoezen op de rythmende zangluiding van haar spelen, heenpeinzend in de wolkende werveling van . klanken, die zij opruischte rond haar hoofd. Geleidelijk voelde zij zijn bestaan mêeleven in haar denken, telkens weer naherinnerend zijn doen in de veranderde kleuring van haar dagen, dichter dringend zijn figuur naast die van haar man, langsaam beter vergelijkend zijn nieuwe hoffelijkheid tegen de bekende gewoonheid van hun getrouwd zijn.

In ’t begin was haar man altijd ’s avonds thuis gebleven wanneer Theo kwam, maar langsamer-hand was hij, onverschillig zijn uren door te luisteren in de roezing van klanken die hem moê maakte, weggegaan naar zijn drukker wordend werk en had hen beide teruggelaten, eerst een