Martha

128

de vijver, glad-glanzend van een blauw-spiegelende staalheid, telkens tril-rimpelend een vage moireering onder ’t weeke strijken van den hoog-zuchtenden wind.

En alles was stil, een ruime vredende stilte, fluweel-rustigend over de hooge, vast-staande huizen, strijkend een beweeglooze helderheid langs de donker-lichtende dagen, die regelmatig zaagden tegen de diep-blauwende lucht.

Martha stond op het balcon, voorover-buigend op de klamvochtige balustrade, kijkend in den grooten nacht vóór haar, waar de week-ijlende lichtschijn waarin zij stond dun-zweefde recht-over de strak-verlaten straat. Achter haar leegde de kamer van een wijd licht, hel-slaande over de meubelen, scherp-zuiverend ’t kleurende behang, lichtloos, geel-kleinend de rechte kaarsvlammen van den vioollessenaar in ’t midden tot oppuntende vlekjes, nu en dan zacht heen-en-wêer wiegend van een onvoelbaar tochten. Moê van den langen avond muziek maken stond zij in den koel-om-zwevenden nacht, strijkend haar klam-warm hoofd tegen den luwen wind, die ruischloos zuchtte over de donkere ruimte voor haar. Nu en dan keerde zij haar kijken even terug naar het licht achter haar, een kort woord sprekend tegen haar man die met zijn vriend zat te praten, dan zweeg zij wêer voor zich uit in den droomenden schemer,