Martha

123

kamer tikkelde cle rommeling van klanken voort zachter en luider vullend over de hoofden der gasten, telkens weggebroken en opnieuw uitwijdend naar hen heen.

Zij bleef, schuin achteruit-zittend, kijken naar het lichaam van haar man die rustig luisterde met een ernstig, strak gezicht. Tegen haar pas-gedachtte mooiheids-verwachtingen zag ze scherp staan de lange tijden die geweest waren, de tijden die ze had wegvergeten achter ’t zonnend kleursel van haar graagwillend mooi, de langgewoonde, harde werkelijkheid die zij had voelen heendwalen in de snel-ophelderende wêer-wolking van haar oude voort-neveling van gedachten.

Al zoo lang was ’t zoo geweest, altijd ’t zelfde •, nu voelde zij ’t helderen in haar denken dat’t juist dat was dat ze ongemerkt had voelen dringen in haar tevredenheid, dat het ’t gebrek was aan een groot mooi dat haar zoo moedeloos telkens dwong te zoeken naar wat haar zou ophouden in den egalen, vervelenden gang van het leven. ’T was haar liefde, een liefde die niet was zooals ze ’t lange jaren had gedroomd, zooals ze gedacht had in haar meisjestijd, zooals ze de jaren van haar getrouwd zijn zich gedwongen had haar man te zien, telkens en telkens wêer dwangliegend haar werkelijk samenzijn tot een leugenleven zooals ze ’t graag wilde en noodig had, telkens en telkens