Martha

6

den innigen druk van haar handen. Een tijdlang blijf zij zwijgend staan, toen opbeurend zijn gezicht naar zich toe staarde zij ernstig in zijn oogen en zonder ’t te weten mompelde zij têer: ik heb je lief. Maar opwakend door haar eigen stemgeluid ging ze terug plotseling denkend den dag waarin ze stond, wachtend alles wat moest gebeuren en zij ging naar de deur lachend naar hem die achter haar liep, moeielijk stappend door haar sleep die ruischend zweefde langs den grond, een langstijve golving helderend tusschen hen van lichtend wit.

In ’t lachend juichen van haar huisgezin beneden voelde ze alles gaan rondom haar in een hel-witten, zilveren droom, de kamer ongewoon met de luid-luchtende verciering van groen en bloemen, de vroolijkende gezichten van allen om haar heen wegroezend in een vage herinnering van ineen-vloeiende beelden, een klankloose galming van zangende geluiden, een vlekkig visioen van een hooge zon, een mompelend rekken van vreemde menschen langs haar, een kort gëademde geur van zomerlucht en warmte en zij voelde zich voortgaan door nooitgekende straten van een vreemde, kleurige stad, wezenloos ziende de aan-eenreiing der huizen die langs schoof aan haar oogen, moepijnend haar heendwalend denken naar een wakker zien der voorgedroomde dingen. En terugziende voor zich uit voelde ze een schitterende