Martha

5

is ie, daar is ie. Een wild stommelen op de trap, hard kloppend een snel, kort stappen over den lêeg-houten vloer van het portaal en de deur duwde open in een luiden zwaai, uitwijdend de matte rust in hoog-rondend golven.

Als in een visioen zag ze hem staan, hoog omlijnd door de rechte vierkanting van de deur, donker-lichamend met ’t egale zwart van zijn rok tegen ’t helle witlicht van het portaal achter hem, scherpteekenend ’t wit van zijn borst vooruit naar den schemer van de kamer, luidlichtend zijn oplachend gezicht naar haar toe in een bewonderend, dankbaar-nêerstralend geluk. En zij bleef even staan, vastgezet door zijn plotseling verschijnen, voelend in ’t dompe kloppen van haar borst een zacht heilige vrees van geluk, bevend in haar warrelend denken de werkelijkheid van haar lang gewachte droomen. En in de stralende weening

o    o

van haar oogen zag ze hem grooter worden, heeldekkend ’t helder licht van de deur en ze trad langsaam achteruit vrezend dat ze ’t mooie beeld zou zien wegvloeien als in een droom, schrikkend voor de lêege werkelijkheid die ze wêerzag als hij zou wegzijn uit haar nabijheid.

Ze voelde dat hij naar haar toekwam langloopend ’t kleine eind dat hij van haar af was en toen zij nêerzag door haar zacht-weenende tranen lag hij op zijn knie, buigend zijn lachend hoofd onder