Martha

118

lijkschen gang van iedereen. En zij berouwde haar komen dien avond, mooiend voor haar lusteloosheid de warme stilte van haar kamer t’huis, ver van al ’t woelen van vreemden, rustig luisterend den voortgang der uren, vèr levend uit de onverschillige oppervlakkigheid der men-schen, heftiger behoeftend in ’t langer duren van al ’t spreken de wijdende neiging naar rust.

Telkens schrok ze op uit haar soezen door de stem van haar buurman die iets tegen haar sprak, wonderend uit haar vèr zijn buiten ’t gesprek, dan (dimlachte ze even breedtrekkend haar mond met

O

moeielijk willen en daarna zakte ze weer weg in haar eigen denken, voortsuffend op den klank van een enkel woord dat in haar hooren had geprikt.

En week zeurde ’t heen en wêer in haar hoofd dat ’t toch uit mocht zijn, dat ze straks alleen kon zitten buiten ’t praten om haar heen, opluchtend ziende die weinige uren die ze zou zitten in een verren hoek, wachtend tot ze kon weggaan.

De gasten stonden op, scheidend de donkere mannenlichamen van de heldere kleuren der vrouwen.

Toen zij in de voorkamer kwam, even ineen-rillend uit de dompige warmte waarin zij had gezeten, stapte zij naar het venster waar zij ging leunen tegen den raampost terwijl zij diep de