Martha

4

geluk, vreugdend in haar binnenste een diepe rust van het hooge doel dat zij had bereikt, den dag waarnaar zij gepeinsd had langen tijd. En voortdenkend op haar uitvloeiende gedachten zag zij haar verder leven gaan in een stil-tevreden, kalme egaalheid, nieuw-kleurend haar dagen met rustige tint, wegdekkend haar door-gëeenzaamdè jeugd achter een zachtschijnend licht.

En zij keek rond over haar kamer, nadenkend de jaren die zij geleefd had in den bekenden omstand der oude meubelen, wêer-zoekend de illusies die zij had voelen stijgen hooger en hooger in haar ziel, nasoesend haar meisjesdroomen die gezweefd hadden in de eenzame stilte van haar dagen. Maar telkens dwaalde haar denken terug naar ’t uur waarin zij stond, zingend de hooge vreugd van haar geluk, zenuwend met ongeduldig verlangen de komst van hem die haar zou halen, alleen, ver buiten alle vreemden, hij voor wien zij zich gekleed had in het wijdlichtend wit van haar kleed, voor wien zij dien dag was, denkend en voelend voor hem alleen.

Door de gedempte zwateling van stemmen beneden rommelde, van verre aanbrommend, het dof gerammel van een rijtuig, op eens licht uitratelend door de gëopende straatdeur, mêegalmend een helder, lachend gejuich dat opluidde naar de stilte van haar kamer, uitrondend den galm: daar