Martha

107

voelde dwingen naar hem heen. En plotseling zag ze haar vroegere dagen van tevreden geluk opstaan voor haar oogen, de avonden t’huis bij haar vader in den tuin toen hij naast haar sprak met zacht-luidende stem, de mooie, rustig-vredende zomer-avonden die nooit hadden moeten eindigen van eenvoudige liefheid, de eerste dagen van hun trouwen toen hij met haar leefde in een voortdurend mêezijn in haar doen, de eerste maanden heengewaasd in een zacht-gedekten lichtschijn van altijd belovend geluk.

Als ’t wêer zoo kon zijn, als zulke uren wêer terug zouden schijnen door de eentoonigheid der weken, telkens opzettend een mooi-glanzend verwachten dat telkens wêer kon komen, als dat gebeuren kon dan zou haar leven wêer zijn als vroeger, den tijd dien ze in haar herinnering zag staan met een hoog-naklankende kleur.

En angstig vlijmde een dreigende twijfel op in haar denken of zij ’t niet was geweest die hun trouwtijd had versomberd met haar droom-willen, of ’t haar schuld niet was geweest dat zij hadden geleden een langen duister-mat-tenden tijd of ’t niet haar dwaas jong-zijn was dat hun samenleven had verbrokkeld tot klein-liegend onwaar zijn.

Buiten had de regen opgehouden. Hoog stond de rust van den nacht onbewegelijk, luidloos