Martha

io5

verwachting voelen heenlêegen dat ’t zóó zou kunnen zijn als zij gewild had, dat ’t nog eens zoo zou kunnen worden als ze ’t verlangde. ’T zou nooit gebeuren, nooit nooit! Te lang hadden zij al geleefd in een niet begrijpen van elkaar, te lang hadden zij gegaan naast elkaar in een ongemerkt vreemden van hun voelen, te lang al had hun onverschilligheid gegrauwd over hun liefhebben dan dat ’t ooit weer zou kunnen anders zijn. Als hij had gesproken tot haar tijden geleden, lang te voren toen zij zacht voelde schemeren door haar denken de onduidelijke melancholie van haar desillusie, lang geleden toen een vaag bijtende smart begon op te treuren door haar denken, toen zij, zelf nog onbewust wat haar verdriette, haar lusteloosheid liet loomen op alles om haar heen, als hij toen gezegd had innig klankend zijn oud geweten stem wat hij nu gesproken had in haar ellende zou ’t goed zijn geweest. Dan had alles nog veranderd naar haar droomen, nieuw-zonnend een vredende eenheid tusschen hen beiden, luidend een ernstig-klankende tevredenheid over hun leven, vaster bindend hun samenzijn tot een gelukkig denken in elkaar.

En somber bitterde een pijnlustend treiteren door haar denken dat ’t nooit meer zou gebeuren, dat ’t uit was, dat ze nooit gelukkig zouden worden.

Maar ’t was of onder ’t luider wennen van haar