Martha

103

eenigheid alleen voor haar. Dikwijls had ze ’t voelen stikken naar haar keel wanneer ze haar kind aankeek en ’t onwetend zag spelen dicht bij zich, ze had ’t voelen wanhopen in haar borst, krankzinnig duizelend haar denken wanneer ze ’t eind zag van ’t kind, vreemd onverschilligend voor hen beiden, weggaande uit hun huis dankend de luchtende lossing der zwaarte die gedrukt had op haar jeugd, teruglatend haar ouders in een donkere ellende zonder illusies van hun ouderdom. Dan zou ze hooren striemen door de eenzaamheid van haar spijtend berouw de verwijtende beschul-diging dat ’t haar schuld was, dat ’t hun leven was geweest dat ’t leven van haar kind had versomberd, dat hun anders doen het heele bestaan van hun kind zou hebben vermooid met een vreedende gelijkheid. En opziende naar zijn gezicht begon ze te spreken, moeielijk heeschend haar woorden door de matte stilte rond haar hoofd, toonloosend de zinnen uit haar mond, zoekend in haar drooge denken wat ze moest zeggen naar hem heen.

Was ’t haar schuld dat alles daarheen dwong? Kon zij ’t helpen dat hun huwelijk zoo wegsomberde, dat hun dagen egaalden eentoonig en vervelend, dat er niets was teruggebleven van wat ze gewacht had in een zonnig zien der toekomst? Zij had ’t alles anders gewild, zij had ’t anders gedroomd,